Rousseau’nun müzik ve dil için kurduğu paralellik tarihleri için de geçerlidir, ikisinde de hastalık, bozulma yazıya dayandırılır. Eklenti doğal kökenden uzaklaştırıcı olarak ele alınır. Söze eklenen yazı ve melodinin yerine geçen armoniden söz etmesi Rousseau’nun eklenti ya da ikame mantığını görmemizi sağlar. Rousseau, bu ikame edişten gasp olarak da söz eder (Derrida 2010: 304